آن‌ها ندیدند

دخترک، بزرگ زن

نشسته بر کرسی مرارتِ زندگی

دست بر دستگیره های امید

چهره پوشیده در تب سیاه خاموشی

و گرسنگانِ بی دل، هیچوقت ندیدند

پاکی دلِ پاکِ او را

و هنوز هم نمی بینند

و شاید، باز هم نبینند

و ندیدند و گذشتند

و نفهمیدند که چه رازی آرمیده بود،

در آن چشمهای خمار خفته در سیاهی روز